Τι να σου γράψω για την πόλη μου κι εμένα
που ’χουν γεμίσει τα όνειρά μου μυστικά,
τα χρόνια τούτα βλέπω να ‘ναι μπαλωμένα
με παραισθήσεις και τραγούδια πλαστικά.

Μες τη καρδιά μου βάζουν τώρα χειροπέδες
κι οι φίλοι μου σχεδόν ποτέ δεν ευκαιρούν,
σαν πέφτει η νύχτα βγαίνουν φάλτσοι αμανέδες
που μου τρυπάνε το μυαλό και με πονούν.

Τι να σου γράψω για τα βράδια τα χαμένα
έγχρωμα λόγια με γεμίζουν ενοχές,
φεύγει η ζωή σαν καφενεία γερασμένα
ταξίδια ανάγκης για καινούργιες εποχές.

Κι εγώ κομπάρσος σ’ ένα σήριαλ κομμένο
με μισθοφόρους αρχηγούς κι εκτελεστές,
στη δυσοσμία του αιώνα να επιμένω
να χαιρετήσω τους καινούργιους ποιητές.