Τα μεράκια πάλι απόψε, μου φουσκώσαν την καρδιά
και θα πάω να μεθύσω Λαυριώτισσα γλυκιά,
και θα πάω να μεθύσω Λαυριώτισσα γλυκιά,

Μέσα στο κρασί θα πνίξω τον δικό σου τον καημό,
θα σε διώξω απ’ την καρδιά μου μ’ έναν αναστεναγμό,
θα σε διώξω απ’ την καρδιά μου μ’ έναν αναστεναγμό.

Μήπως απ’ το μεταλλείο, πήγες κι έβαλες κακιά,
μεσ’ στ’ αφράτα σου τα στήθια, μολυβένια μια καρδιά,
μεσ’ στ’ αφράτα σου τα στήθια, μολυβένια μια καρδιά.

Γι’ αυτό δεν πονάς που κλαίω, πεισματάρικο μικρό,
πες μου τι θα καταλάβεις, αν με ιδείς στη γη νεκρό,
πες μου τι θα καταλάβεις, σαν με δεις στη γη νεκρό.