Σ' αυτό το σπίτι που ‘ναι όλα γκρεμισμένα
βλέπω τα όνειρα που ακούμπησα σε σένα.
Να ΄ναι στο πάτωμα συντρίμμια που σκορπάς
και για να φύγεις από πάνω τους πατάς.

Πως να το πάρω απόφαση ότι θα ζούμε χώρια
αφού θα ‘σαι στο δάκρυ μου η μόνη στεναχώρια.
Πως να το πάρω απόφαση πως δεν θα ΄ρθεις ξανά
αφού ήσουν στο γέλιο μου η μόνη μου χαρά.

Σ' αυτό το σπίτι που ήταν όλα αγαπημένα
ξεθεμελιώνεις ότι έζησε για σένα.
Σ’ ότι σου έχτιζα σκορπάς το χαλασμό
κι αφήνεις όρθιο μονάχα τον καημό.

Πως να το πάρω απόφαση ότι θα ζούμε χώρια
αφού θα ‘σαι στο δάκρυ μου η μόνη στεναχώρια.
Πως να το πάρω απόφαση πως δεν θα ΄ρθεις ξανά
αφού ήσουν στο γέλιο μου η μόνη μου χαρά.