Προχθές το μεσημέρι στη βροχή
είδα στο δρόμο ένα παιδί
ξυπόλυτο να μου χαμογελάει.

Τα ρούχα του ήταν παλιά
τρύπια, σκισμένα και μικρά
μα δεν σταμάτησε στιγμή
γλυκά να μου χαμογελάει.

Το ρώτησα τι κάνει εκεί
γιατί δεν βρίσκει μια σκεπή
ώσπου η βροχή να σταματήσει.
Μονάχα για να ζεσταθεί
το παγωμένο του κορμί
να φυλαχτεί μην αρρωστήσει.

Γέλασε τότε δυνατά,
ανέμελο μες στα νερά
δεν βιάστηκε να απαντήσει.

Τι να τα κάνω τα παπούτσια,
τα ρούχα και τη ζεστασιά
ήρθαμε όλοι απ’ την Προύσα
είμαστε εδώ κι όλα καλά.

Ντύθηκα μόνος μου ελπίδα,
ντύθηκα αγάπη και γιορτή
και στην καινούρια μου πατρίδα
είμαστε εδώ όλοι μαζί.

Ντύθηκα μόνος μου ελπίδα,
ντύθηκα αγάπη και γιορτή
και τα ‘χω όλα όσα είχα
κατάλαβα τι είναι η ζωή.

Νιώθω απλά ευτυχισμένος
που είμαι ακόμα ζωντανός,
βλέπω τον ήλιο, το φεγγάρι
δικός μου είναι ο κεραυνός.

Νιώθω πως είμαι ευλογημένος
που τριγυρίζω ζωντανός,
φτάνει αυτό και περισσεύει
είμαι ο πιο πλούσιος φτωχός.

Ντύθηκα μόνος μου ελπίδα,
ντύθηκα αγάπη και γιορτή
μετά από όλα όσα είδα
κατάλαβα τι είναι η ζωή.