Θαμπός της ξένης γης ο ήλιος της αυλής μου
σκυφτός και κατηφής, το μάτι της ψυχής μου.
Κρυφός κι επιρρεπής ο πόθος πορθητής μου,
ψηλός μα καταγής πλανάται ο δυστυχής μου.

Ράγισε σαν τζάμι το τραγούδι μου
όταν το βλέμμα σου αγγίζει την καρδιά μου,
κύλησε σαν λάβα στο τραγούδι μου
αυτό το ρεύμα σου που καίει τα όνειρα μου.

Θυμός ενδογενής βγαλμένος μ’ απορίες
κρυφός μα κι εμφανής στου νόμου τις γωνίες.
Κρυφός κι επιρρεπής ο πόθος πορθητής μου,
ψηλός μα καταγής πλανάται ο δυστυχής μου.

Ράγισε σαν τζάμι το τραγούδι μου
μέσα στο ψέμα μου φωλιάζει η ματιά σου,
μάδησε η σκέψη το λουλούδι σου
αυτό το αίμα μου τραγούδι πιο κοντά σου.

Ράγισε σαν τζάμι το τραγούδι μου
όταν το βλέμμα σου αγγίζει την καρδιά μου,
κύλησε σαν λάβα στο τραγούδι μου
αυτό το ρεύμα σου που καίει τα όνειρα μου.