Τα πέρατα γλυκέ μου, νου
με δύναμη να σκέφτεσαι
στου ρολογιού τον κύκλο του
στους δείχτες του, μη δένεσαι.

Ως το Ταίναρο να βγεις γλυκά
μια υπόσχεση που σου χρωστά
στο ακρωτήρι σου, ταξίδεψε,
κάνε φωτιά, τη θάλασσα.
Ως το Ταίναρο στις αλυκές,
σαν την θάλασσα όπως θα καις
προσμονές μου που σου χάλασα,
άναρχα σβήνε, στη θάλασσα.

Γλυκέ μου, νου, στα πέρατα
στα μέσα σου πολέμησε
ευαίσθητα όση η οργή
ευχή να γίνεται στο Ταίναρο.

Στο δωμάτιο οι αναπνοές
πέφτουν στο πάτωμα σιωπηλές
και οι θύμησες στους τοίχους μου
ερωτήσεις μου μισές.
Ποιητές μετρούν τα βήματα
σαν σκιές μέχρι το μπόι μου
θύμησες μιλούν με τις σκιές
στο άχρηστο ρολόι μου.

Γλυκέ μου, νου, στα πέρατα
στα μέσα σου πολέμησε
ευαίσθητα όση η οργή
ευχή να γίνεται στο Ταίναρο.

Ως το Ταίναρο να βγεις γλυκά
μια υπόσχεση που σου χρωστά
στο Ακρωτήρι σου, ταξίδεψε,
κάνε φωτιά, τη θάλασσα.
Ως το Ταίναρο στις αλυκές,
σαν την θάλασσα όπως θα καις
προσμονές μου που σου χάλασα,
άναρχα σβήνε, στη θάλασσα.