Μπήκα στο σπίτι και τα φώτα ήταν σβηστά,
κλειστές κουρτίνες και συρτάρια ανοιγμένα,
τις αποφάσεις σου τις πήρες ξαφνικά
μόνο που ξέχασες ν’ αφήσεις πίσω εμένα.

Μες στα δωμάτια κοιτώ μηχανικά
ψάχνοντας τρόπους μοναχά να σε μισήσω,
μα είδα μόνο στο κρεββάτι τα κλειδιά
κι ένα σημείωμα που λέει δεν θα γυρίσω.

Φύγε λοιπόν κι άφησε μου το χρόνο μου,
δύσκολα μεν μα θα βρω το οξυγόνο μου.
Θέλει ψυχή ν’ αγαπάς μα φοβήθηκες
δεν είμαι εγώ μα εσύ που νικήθηκες.

Φύγε μακριά μόνο εμένα χρειάζομαι
τώρα πονάω μα θ’ αντέξω φαντάζομαι
κι αν θα σε δω ίσως κάπου κατάματα
φύγε θα πω κι ας βάλω τα κλάματα.

Πήρα στα χέρια μου το κόκκινο κραγιόν
πάνω στα χείλη που ‘χα μάθει να φιλάω
κι όλη τη νύχτα έτσι πέρασα σχεδόν
γράφοντας πάνω σ’ άσπρους τοίχους σ’ αγαπάω.

Φύγε λοιπόν κι άφησε μου το χρόνο μου,
δύσκολα μεν μα θα βρω το οξυγόνο μου.
Θέλει ψυχή ν’ αγαπάς μα φοβήθηκες
δεν είμαι εγώ μα εσύ που νικήθηκες.

Φύγε μακριά μόνο εμένα χρειάζομαι
τώρα πονάω μα θ’ αντέξω φαντάζομαι
κι αν θα σε δω ίσως κάπου κατάματα
φύγε θα πω κι ας βάλω τα κλάματα.