Στο τραπέζι εκείνο στην γωνία
τον καφέ μου πίνω με ηρεμία,
το τσιγάρο έχω συντροφιά
και τις σκέψεις μου παρηγοριά.

Στο τραπέζι εκείνο στην γωνία
περιμένεις για να ακούσεις μ’ αγωνία
μια κουβέντα δικιά μου απ’ τα παλιά
να σου γιάνει για λίγο την καρδιά.

Ήρθες κι απόψε για ν’ ακούσεις ιστορίες
γι’ ανθρωπάκια που δεν είχανε αξίες,
γι’ ανθρωπάκια που δεν είχαν ενοχές
και πληγώνανε ευαίσθητες καρδιές.

Για πες μου τι κοιτάς και τι γυρεύεις
τι να ακούσεις από μένα περιμένεις,
για βάσανα μεγάλα της καρδιάς
για δρόμους που δεν ήτανε για μας.

Δεν θα κρίνω φίλε τις ζωές τους
τους αφήνω για να ζουν στις ενοχές τους,
και στα πάθη τους να είναι σκλαβωμένοι
μες το ψέμα της ζωής τους βουτηγμένοι.

Δεν έχει πλέον σημασία
να σου πω κι άλλη μία ιστορία,
πες μου εσύ τι θέλεις για ν’ ακούσεις
και στο τέλος μονάχος θα δακρύσεις.