Κουράστηκα, αγάπη μου,
στο σπίτι να ’μαι μόνη
κι η πίκρα μου στιγμή στιγμή
για σένα να με ζωνει.

Θά ’ρθει ποτέ μια Κυριακή
και να ’ναι πανηγύρι
να φέρω την καρδούλα μου
στο πλάι σου να γείρει;

Παντέρημη στο σπίτι μου
η νύχτα μ’ αγκαλιάζει,
Το δάκρυ μου, αγάπη μου,
με τη βροχούλα μοιάζει.

Θά ’ρθει ποτέ μια Κυριακή,
ψηλό μου κυπαρίσσι,
στην πόρτα πάλι να φανείς,
το σπίτι να γεμίσει;