Όταν σημάνει εσπερινός,
Σαββατοβραδινό,
κορδέλα δένω στα μαλλιά
για να σε καρτερώ.

Πάει καιρός
πόσος πια δε θυμάμαι
που σε κρατάει η πικρή ξενιτιά.
Πάει καιρός
που τις νύχτες κοιμάμαι
μονάχη μου δίχως ζεστή αγκαλιά.

Και στ’ αψηλό καμπαναριό,
Σαββατοβραδινό,
σκαλώνει ο πόνος σαν πουλί,
δεν έχεις γυρισμό.