Δε μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ
και σκλάβα έγινα, αγόρι μου, δική σου
είσ’ ο αφέντης, το καμάρι μου εσύ
και στη φωτιά να πέσεις θε να `ρθω μαζί σου.

Εγώ και συ, εγώ και συ
χαρές και λύπες θα τις ζήσουμε μαζί.

Δε μετανιώνω που θα ζήσω φτωχικά,
ποτέ δεν πόθησα να ζήσω σε παλάτια,
φτάνει μονάχα να μου λες πως μ’ αγαπάς
σαν με κοιτάς με τα γλυκά σου μαύρα μάτια.

Δε μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ
κι ούτε παράπονο κρυφό έχω στα στήθια,
είσαι για μένα η ελπίδα μου η χρυσή,
το αρχοντόπουλο που λεν στα παραμύθια.