Πήγε πέντε το πρωί,
πάλι θα `χεις ξεχαστεί
και θ’ αρχίσεις τις δικαιολογίες.
Τώρα θα σου πω,
και μην τρελαίνεσαι,
δεν αντέχω πια τις ειρωνείες.

Συγγνώμη, μη ζητάς συγγνώμη,
δεν αλλάζω γνώμη, δε σε συγχωρώ,
δεν το μπορώ, δεν το μπορώ.

Μα θα το δεις, γυναίκα σαν εμένα δε θα βρεις,
θα δεις, θα με θυμάσαι και δε θα μπορείς
να ζεις χωρίς εμένα ούτε μια στιγμή,
θα δεις, θα ψάχνεις μα δε θα με ξαναδείς.

Θα δεις, γυναίκα σαν εμένα δε θα βρεις,
θα δεις, θα με θυμάσαι και δε θα μπορείς
να ζεις χωρίς εμένα ούτε μια στιγμή,
θα δεις, γυναίκα σαν εμένα δε θα βρεις.

Είμαι μόνη μου ξανά,
είπες πέντε κι είναι εννιά,
για να δω απόψε τι θα κάνεις,
τι θα έχεις να μου πεις,
μα δεν τρελαίνομαι
γιατί απλά, αγάπη μου, με χάνεις.