Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά.
Να σεβαστείς το άβατο, να μη με κυνηγάς,
τ’ αγάλματα το Σάββατο ποτέ μην τ’ ακουμπάς.

Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ’ την αρχή,
θα κλάψει ο Παρθενώνας η Ομόνοια θα βραχεί.
Μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ’ την αρχή.
Οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί.

Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς,
τα πάθη σου είναι αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς.
Τις νύχτες που κοιμάμαι τ’ αγάλματα ξυπνούν
τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν.

Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
και σ’ ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
την ώρα που τα ράσα σου σ’ αφήνουνε γυμνό
και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό.

Ξανάρχεται ο χειμώνας η πόλη θα χαθεί,
θα γύρει ο Παρθενώνας και θ’ αποκοιμηθεί.