Στήσαν χορό μες στη βροχή,
διαμάντια οι στάλες στη σκεπή
κι ένας ξημέρωμα περνάει,
παραμιλάει, παραπατάει.

Σαν όνειρο μου φαίνεται
και δε μου κακοφαίνεται
ο κόσμος πάει κι έρχεται
μα πουθενά δε φτάνει.

Μούσκεμα τα τσιγάρα μου,
τα σπίρτα κι η κιθάρα μου
μα δε με νοιάζει μη χαθώ,
τά `χω χαμένα από καιρό.

Κι όπως σας βλέπω βιαστικά,
τα μάτια σας ορθάνοιχτα
ξέρω της νύχτας το σκοπό
κι αν ξεμεθύσω θα σας πω.

Την αφεντιά σου προσκυνώ
κι ότι σ’ αρέσει τραγουδώ
δεν έχουν λόγια οι στιγμές,
περνάν και φεύγουν θες δε θες.

Πάω λοιπόν να κοιμηθώ,
μήπως συμβεί κι ονειρευτώ
ίσως μ’ αφήσει το κρασί
να δω του κόσμου την αυλή.