Ο άγγελός μου βγαίνει από τη λήθη
τότε που ξυπνάει το γιασεμί.
Μ’ όνειρα τη θλίψη μου τυλίγει
και γυρνάει στους δρόμους σαν παιδί.

Ψάχνει στα κενά των λέξεων μου
νά βρει μιαν ανθρώπινη λαλιά.
Nά βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
νά βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.
Νά βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
νά βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.

Μα το ξέρει ο ίδιος κι ας σωπαίνει ,
πως το μόνο που με κατοικεί
και το μαύρο δάκρυ μου υφαίνει,
είναι μια κοπέλ’ από κερί.

Ξέρει, επίσης, πως την αγαπάω
κι ας μου δίνει μόνο στεναγμούς.
Μα, όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δε γιατρεύομαι, θολώνει ο νους.
Μα, όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δε γιατρεύομαι, θολώνει ο νους.

Ο άγγελός μου χάθηκε ένα βράδυ
μέσα στου μυαλού μου τις σπηλιές.
Κι έμεινα παρέα με το σκοτάδι,
σφίγγοντας στα όνειρα θηλιές.

Τι θα μ’ ωφελήσει να τον ψάξω;
Και μαζί του θα `μαι μοναχός.
Πώς να με βοηθήσει, αφού ξέρω
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός;
Πώς να με βοηθήσει, αφού ξέρω
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός;