Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι,
μια καρέκλα πάντα αδειανή,
σε προσμένουν πότε θα γυρίσεις
απ’ τα ξένα, δόλιο μας παιδί.

Δηλητήριο στο στόμα
είναι η κάθε μας μπουκιά
μέχρι που να ’ρθεις, παιδί μας,
απ’ τη μαύρη ξενιτιά.

Η μανούλα πάντοτε κλαμένη,
ο πατέρας όλο σκεφτικός
και τ’ αδέρφια σου και η καλή σου
σκέπτονται εσένα συνεχώς.

Πότε θά ’ρθεις, πότε θά ’ρθεις
απ’ τη μαύρη ξενιτιά
να χαρεί το σπιτικό μας
και η μαύρη μας καρδιά.