Τη βραδιά που κάηκε η Σμύρνη
έφυγες καράβι τσακισμένο
κι έχει τώρα η φωνή σου μείνει
ματωμένη πάνω στο Αιγαίο

Χρόνια μού πληγώνανε τα νιάτα
τα ρεμπέτικά μας μες στη στράτα
σέρναν τη φωνή της εργατιάς
κι αναστέναζε όλος ο ντουνιάς

Σαν παραπονιάρικο ταξίμι
είναι το τραγούδι σου στ’ αγιάζι
κι όπως το σκυλί στο καλντερίμι
η φωνή σου κλαίει κι αναστενάζει