Κάθε βράδυ ξαπλωμένος στο κρεβάτι,
ξαναθυμάμαι λίγο τα παλιά.
Η ανάσα σου, του έρωτα κομμάτι,
που του σφυρίζεις με ροχαλητά.

Σε θλιβερό σταθμό λεωφορείων,
σε γνώρισα να βρίζεις στην ουρά.
Σε κοίταξα κάπως στα πεταχτά,
και μου `ριξες ματιά δέκα θηρίων.

Στον ύπνο σου μέσα, απλώνεις φτερά,
τη θλίψη του κόσμου να μου διώχνεις.
Τα πόδια σου τέλεια κι αρμονικά,
μες στα σεντόνια τα σπρώχνεις.

Γυρνώ σε κοιτάζω, σε βλέπω μισή,
απ’ τ’ όνειρο να ξεχειλίζεις.
Μωρό μου έχουμε αγαπηθεί,
γι’ αυτό συνέχισε να ροχαλίζεις.