Ναι κοιτάω ψηλά στον ουρανό
απλώνω το χέρι μου και παίρνω από κει
ένα σύννεφο γκρίζο με λίγο γαλανό
για να φτιάξω τη δικιά μου φυλακή
πλάθω τα όνειρα που μαζί θα πάρω
με λίγο χώμα που πιάνω από τη γη
κρατάω δροσιά κι αέρα για να τρατάρω
τον πόνο και τον φόβο με φυγή
μα δεν μπορώ είναι τα μάτια μου θολά
δε βλέπω καθόλου μέσα κει
Ναι κι αυτά που μίσησα πολλά
μέσα στη δικιά μου φυλακή

Ναι ψυχή μου απλώθηκες πολύ
και πήρες αγκαλιά όσα σου έμοιαζαν καλά
ήπιες χαρά την έφτυσες χολή
τρόμαξες για λίγο και φέρθηκες δειλά
ζηλέψαμε κι οι δυο τις στάλες της βροχής
πέσαμε χαμηλά κυλήσαμε παντού
στην καταιγίδα διάλεξες μονάχη να κρυφτείς
φόρεσες τα γκρίζα να μοιάζεις τ’ ουρανού
μα δεν μπορώ ακόμα όλα είναι θολά
νιώθω ότι πεθαίνουμε κι οι δυο μας μέσα κει
Ναι κι όσα μισήσαμε ξανά
ζούνε στη δικιά μας φυλακή