Αυτή η πόλη, που πλανιέσαι, με σημάδεψε,
μνήμες και μνήμες, κάθε νύχτα ξεφορτώνει.
Στο μυαλό μου, την ψυχή σου, αμπαρώνει,
σ’ αυτήν την πόλη, που όλο σε κλέβω,
κι όλο χάνεσαι.

Αυτή η πόλη, που με σπάει σε συντρίμμια,
με μηχανές, και με ταχύτητες αγρίμια.
Κλέβω τους δρόμους, να προφτάσω τη μορφή σου,
καίω τους δρόμους, για ένα νύχτωμα μαζί σου.

Μα αυτή η πόλη, που πλανιέσαι, με παράτησε,
στην προκυμαία από τα φώτα, ζαλισμένο.
Απορημένο, να σε βλέπω πλάι σε τρένο,
που μες στη θάλασσα, σάλπαρε λέει,
και χάθηκες.

Μα αυτή η πόλη, που πλανιέσαι με παράτησε,
στην προκυμαία, διαλυμένο στον αέρα.
Βήμα το βήμα να γυρεύω, νύχτα μέρα,
της απουσίας σου, το φάντασμα ό,τι άφησε.