Που με πας...
Είχα φωλιάσει στα καλά μου και στα σίγουρα
Μα από όσο νόμιζα κουραστικά πιο γρήγορα.
Και ξεγλίστρησα απ’ της ψυχής μου τα τερτίπια
Έσπασα μια στιγμή και ολόκληρη την ήπια.
Με γεια μου είναι γυμνή η χαρά μου
η ζεστή άλλαξε γωνία με τη δροσιά μου
σκιά μου ήρθες και κόλλησες κοντά μου
παρέα με τα καμώματα μου.
Σειρά σου πάρε ένα φόβο και βιάσου.
στράγγιξε όλη την ελπίδα που `χουν μέσα τα όνειρα σου
και ετοιμάσου, να πας
εκεί που το μυαλό νικάει και το κακό σκορπάς.
που με πας, που με πας από δω
εγώ κατάπια τα κλειδιά και πρόλαβα να κλειδωθώ.
μήπως σωθώ ξένη κακή μου και βρωμικη σκέψη
σε ποιο φευγιό να τάξω αγάπη αν σε κλέψει.
Σε ποιο φευγιό σε ποιο σημείο έχει κρυφό καρτέρι
το ξεγραμμένο που είχα ουρανοκατέβατο χέρι.
δειλιάζω το ένιωσες και με πονάς
χτικιό μου που με πας.
Που με πας
άσε με εδώ άλλο λίγο μπας και ανταμώσω το γιόμα.
Που με πας
διψάω πολύ, αλλά έχω κλείσει το στόμα.
Που με πας
μη μου χρεώσεις αγάπη ένα απρόθυμο σώμα.
Που με πας
συνήθισα εδώ έχει ένα αλλόκοτο χρώμα
Έχει ένα αλλόκοτο χρώμα και μια θολούρα
χαμένο αστέρι όλο φεγγαρομουρμούρα.
που ταξιδεύει στο δικό του το χαμένο χρόνο
παρέα με παίρνει για αυτό και δεν ισιώνω.
Και σκοτώνω, την ομορφιά σου ανεμελιά μου
και πνίγω στη σιωπή και τη μιλιά μου φωτιά μου.
όμως εσύ μη με λυπάσαι δε το αντέχω
κάψε με ολάκερο με αυτά τα λίγα που έχω.
για συντροφιά μου στα αρρωστημένα λογικά μου
υγρή σκιά μου και οινόπνευμα στα σωθικά μου.
με λίγο άρωμα ευτυχίας μπολιασμένο
είσαι χτικιό δειλό χαροκαμένο.
που με τραβάει σε ένα όνειρο κάλπικο ακόμα
γουλιά γουλιά σε ένα ανίκανο στόμα.
που όχι δε λέει με τα στεγνά του τα χείλη
μπουκάλι και ουρανίσκος είναι αχώριστοι φίλοι,
φίλοι καλοί
χρόνια παρέα και οι δυο στο ίδιο κελί.
εγώ όμως νόμιζα πως είμαι στην απέξω
που με πας χτικιό μου δε θα αντέξω.