Ήθελα άλλα να πω, έψαχνα άλλο θέμα
όμως η άνοιξη στο σπίτι μας μύρισε αίμα
τα λουλούδια τώρα γέρνουν να ακουμπήσουν τη γη
και τα πουλιά δεν κελαηδάνε, φτύνουν οργή.
Κάποιοι προλάβαν τον Ιούδα πριν προδώσει
κάποιοι διαλέξανε τον Βαραβά για να γλιτώσει
κάποιοι σφίξαν πιο πολύ το αγκάθινο στεφάνι
και σταυρώσανε το δίκιο με διπλά καρφιά να πιάνει.
Ω, γλυκύ μου έαρ, μπαρουτιασμένο
πλένεις τα πόδια του αφέντη σου καημένο
είναι στερνή φορά σου, κάντο καλά
κρύψε τα δάκρυα μη σε δούνε και κοίτα ψηλά.
Αν σε δούνε να κλαις μεγαλώνει η χαρά τους
κι αν φανούν οι πληγές καμαρώνει η στρατιά τους
γι’ αυτό τραγούδα δυνατά και γέλα
τραγούδα και γέλα.
Κι όσο για σένα μεγάλε στρατηλάτη
που ζωγραφίζεις με καμάρι τον καινούριο σου χάρτη
η αιώνια κατάρα δε σε έχει ξεχάσει
θα `ρθει ξανά, θα σε δικάσει.
Θα σε δικάσει θα σε δικάσει η φωτιά.
Θα σε δικάσει κάθε σταγόνα απ’ το αίμα.
Θα σε δικάσει θα σε δικάσει η προσφυγιά.
Θα σε δικάσει και θα σου μοιάζει με ψέμα.
Έξω μεγάλωσε η νύχτα και το φεγγάρι φοβάται
θεριεύει η φωτιά και τίποτα δεν λυπάται
βλαστημάει ο ουρανός με βροχή και χαλάζι
τρέμει συνέχεια η γη, μα τίποτα δεν αλλάζει.
Πέφτουν γεφύρια παρέα με τα στοιχειά τους,
οι τύψεις ξαναβρίσκουν τη χαμένη λαλιά τους
κλείνει τα μάτια ο Θεός γυρνάει αλλού και αφήνει
το καλό και το κακό να σε βιάζουν ειρήνη.
Δε βρίσκουν λόγια οι σπουδασμένοι ούτε ψαλμό οι δεσποτάδες
Δεν πιάνουν πένα οι ποιητές δε νοιάζονται οι μαθητάδες.
Αν ο Θεόφιλος ζούσε με τα άγια του χέρια
θα ζωγράφιζε με αίμα δεκαπέντε αστέρια
στο λαιμό ενός θεριού φερμένου από τη δύση
με όπλα πολλά δεμένο να διψάει να νικήσει.
Μα εσύ ρε γείτονα τραγούδα και γέλα
κάνε τον θάνατο να μοιάζει με την πιο όμορφη τρέλα
σπάσε τα νεύρα στους δειλούς και μη σωπάσεις
όπου κι αν πας να τους δικάσεις.
Θα σε δικάσει μια ματιά φοβισμένη.
Θα σε δικάσει του χρόνου η μεγάλη πληγή.
Θα σε δικάσει μια ψυχή κολασμένη.
Θα σε δικάσει όταν θα πάψει να κλαίει και η γη.
Θα σε δικάσουν της σημαίας τα μικρά σου τ’ αστέρια.
Θα σε δικάσουν δύο που θα τρέμουνε χέρια…