Και να που έγινε εκείνο που φοβόμουνα
όταν τις πρώτες ώρες πάγωνα και ίδρωνα
όταν χωρίς εσένα αγάπη μου κοιμόμουνα
και πώς να συνηθίσω αυτόν τον χωρισμό

Και να που ο χρόνος δε σε πήρε από μένα
απ’το μυαλό μου την ψυχή θα ήταν ψέμα
τώρα γελάω όπου βρεθώ απελπισμένα
μόνο και μόνο για να σου το πούν εσένα

Οι μέρες τώρα μοιάζουνε αιώνες
ίδια τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες
που μόνη δεν μπορώ εγώ να ζήσω
φοβάμαι δε θ’αντέξω θα λυγίσω
δε παν’ να λένε όλοι για ζωές και θαύματα
για μένα τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα

Πόσο μου λείπει να’ξερες η αγκαλιά σου
το κάθε βλέμμα σου το κάθε άγγιγμά σου
και βασανίζομαι μεσ’τις φαντασιώσεις
όσο κι αν ξέρω πως σημάδι δε θα δώσεις

Οι μέρες τώρα μοιάζουνε αιώνες
ίδια τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες
που μόνη δεν μπορώ εγώ να ζήσω
φοβάμαι δε θ’αντέξω θα λυγίσω
δε παν να λένε όλοι για ζωές και θαύματα
για μένα τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα

Και να που έγινε εκείνο που φοβόμουνα