Τι κι αν υπάρχουν οι καμπύλες γραμμές των ανέμων και οι βαθειές
ρυτίδες των καιρών.
Θα σου το πω κι ας μη μ’ ακούσεις.
Θα φανερώσω με λόγια μυστικά,
που χάνονται στην αύρα του κενού,
τα όνειρα. Τα είδωλα, του πεινασμένου νου.
Τον έρωτα θα ψάλλω.
Αυτό το ξωτικό που χώνεται στα τρίσβαθα κανάλια των ιστών.

Σαλεύουν τ’ ακροδάχτυλα πιασμένα στο χορό,
λες και δαμάζει η αστροφεγγιά το
μαγεμένο αυλό.
Κι αυτός εκεί σαν νάναι βυζαχτό που δεν αφίνει ούτε στιγμή της μάνας τη θυλή,
βογγά, σκυρτά και χάνεται στων ήχων την πνοή!!!