Βρέχει.
Το νερό κυλάει ποτάμι.
Βρέχει.
Και το τραίνο ξεκινά.

Αχ να ’ξερα αν κλαις πίσω απ’ το τζάμι.

Κι εγώ κλαίω στο πλευρό του σταθμάρχη
που μ’ ανάβει τσιγάρο χλωμός.
Οι ανθρώποι, μου λέει, είναι βράχοι,
δεν τους ρίχνει ο πρώτος σεισμός.

Θα ξεχάσεις, μου λέει, θα ξεχάσεις
δεν κρατάει αιώνια ο καημός.
Εδώ πέρα δεν είναι το τέρμα,
είναι ένας μονάχα σταθμός,

Φεύγεις.
Ένας ξένος αύριο θα ’σαι.
Φεύγεις.
Κι εγώ θέλω μοναχά...

Αχ να ’ξερα που φεύγεις αν λυπάσαι.

Κι εγώ κλαίω στο πλευρό του σταθμάρχη ...