Γράψαμε τραγούδια, που μιλούσαν για τη θλίψη
των άρρωστων, δυσάρεστων, και μάταιων δεσμών.

Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη
των άρρωστων, δυσάρεστων, και μάταιων δεσμών.
Παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη
των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών.

Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις
των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών.
Κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις
των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων.
Κι αυτό που μένει...

Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός,
σαν ψυχροί θεατές, να πενθούμε το χθες.
Κάποιος που υπομένει κι άλλος που περιμένει
για να σώσει ένα αστέρι στον ουρανό που πεθαίνει.

Ένας γέρος που μένει μοναχός να προσμένει
σ’ ένα θάνατο αργό, να φανεί δυνατός.
Ένας, ένας που φεύγει, τι `ναι αυτό που απομένει;
Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός.