"Με το ρουθούνι στο θυμάρι του βουνού,
με το ποδάρι μου στην άκρη του γιαλού,
απλώνω τις χερούκλες μου δεξιά ζερβά
και κουκουλώνω πόλεις και χωριά".

Με τον πισινό στο χώμα λιώνει τον μισό πλανήτη,
του Πολύφημου είν’ ανίψι, βγαίνει από μεγάλο σπίτι.
Συγγενεύει και με άλλους δρακοκύκλωπες τρανούς.
Ίδιο μπόι, ίδιο σόι, ίδιο μάτι, ίδιος νους.

"Η σκιά μου απλώνεται ως πέρα την Ασία,
το αυτί μου πιάνει το ταμ ταμ στην Αφρική.
Βλέπω δυο τρία καγκουρό στην Αυστραλία
και σκάω μύτη στην Αμερική".

Σ’ όποια θάλασσα βουτήξει, πάντα ο μπάρμπας μας
πατώνει και λιγάκι να φυσήξει, πάει το νέφος στη Μεθώνη.
Τα γυαλιά τα ροκανίζει και τα σίδερα μασάει.
Ναύτες, βράχια, δέντρα, σπίτια, το στομάχι του χωράει.

"Το μάτι μου βαραίνει, το βλέφαρό μου κλείνει.
Καλό ήτανε το άτιμο το γάλα σου Κανέλλα,
ό, τι πρέπει ήτανε για μένα. Εγώ είμαι δρακοκύκλωπας
τρανός, τραυλός, ζαβός, χαζός, μιχτός, μισός, γλαρός, ξερός...