Έφτασα εκεί που δεν μπορεί ανθρώπου νους να φτάξει,
να βρω τον Γέρο του Βουνού, για να του πάρω πράξη.

«Έλα» μού λέει μια φωνή κι έτρεξα προς το μέρος,
να δω αν είν’ ανθρώπινος στην όψη του ο Γέρος.

Ο αντίλαλος μ’ οδήγησε σ’ ενός γκρεμού τη σκίζα
κι εκεί πηγή ήταν της φωνής ενός φυτού η ρίζα.

«Είσαι άνθρωπος» του φώναξα «ή μια φωνή που τρέμει,
ή όνειρο μικρού παιδιού, που το `ψησεν η θέρμη;»

Κι αντί ν’ ακούσω τη φωνή απάντηση να λέει,
νιώθω τη γεύση του φυτού, στη γλώσσα μου να πλέει.

Και πριν να πω του Γέροντα, «την αρμηνειά σου δώσ’ μου»
βρέθηκα σ’ ερημόσπιτο στο ξέτελος του κόσμου.