Από καιρούς κι από πολλούς σοφούς, που ακόμα λένε τώρα,
είχε ακουστεί πως έρχεται τάδε ημέρα κι ώρα
κάτι από πέρα και μακριά, κάτι τρανό κι ωραίο·
μάλλον θα εννοούσανε τον κόσμο μας το νέο.
Και κλαίω απ’ τη χαρά μου κλαίω.
Αν ζήσω τούτη τη στιγμή, όσα τραγούδια λέω
να γίνουν κόκκινο χαλί στο κόσμο τούτο που θα `ρθεί,
η πανικόβλητη εποχή τη γλώσσα της να καταπιεί
κι η γη που γέρασε πολύ κι ώρα της είν’ να πέσει.
Σώπα θα φέρει ο κόσμος νέα γη πεσκέσι,
που θα `χει όλα τα προικιά καινούρια του κουτιού,
μα ο νοικοκύρης θα βαρά τη πόρτα του κουφού.
Δε πέφτει λόγος κανενός που ο κόσμος ντύθηκε γαμπρός
να `ρθεί να σπείρει κι από πίσω κι από μπρος,
να αλωνίσει, να λιχνίσει σύμπαντα να κατακτήσει,
από τη Δύση να μας βγει σ’ Ανατολή να πάει να δύσει.
Κι η βρύση με τα δάκρυα παρακαλώ να κλείσει.
Σε λίγο θα κεράσουνε όνειρα, ψέμα, μίση.
Επίσημη η γουλιά, μα στο λαιμό μου `χει καθίσει·
ο αρραβώνας έγινε, μα η νύφη έχει μεθύσει.
Ο καινούριος γαμπρός, όμορφος κόσμος, παστρικός,
γλίστρησε στο λάκκο που του άνοιγε ο παλιός.
Βάλαν φωνή οι πεθεροί και λόγια παπαρδέλα.
Σπόρος σαπίλα και καρπός προλάβαν, γίναν ένα·
στάχτη η φωτιά, σκουλήκι το μετάξι.
Κλείσε μάτια και μυαλό, ο κόσμος δε θα υπάρξει.
Του χτίσανε χιλιόχρονο μαρμάρινο κιβούρι,
σημαία να τον κάνουνε για να τους φέρνει γούρι
στο αχούρι του νου τους· καλούπι τους πλούτους
στριφώσαν στο μπατζάκι του παλιού παντελονιού τους
κι αρνούνται να σβήσουν, όπως να `ναι θα ζήσουν,
τη καρδιά τους λιγάκι δεν μπορούν να κουνήσουν.
Μα η φλυαρία χωρία ουσία φτάνει ως εδώ.
Είναι ένας κόσμος εκεί έξω, και γι’ αυτόν τραγουδώ.
Δεν είναι ο επόμενος ούτε παλιός, και όλο γυρίζει,
χρόνια τ’ ατέλειωτο ανηφόρι ανηφορίζει.