Ποιος καημός, ποιος καημός σε βαλαντώνει
κι έχεις χάσει το τιμόνι πάνω στη στροφή.
Ποια φωτιά, ποια φωτιά σε σιγοκαίει κι είσαι
ένα παιδί που κλαίει κι άλλο δε βαστά.

Μήπως τα μάτια της, γλυκά γινάτια της
που σε μαγεύουνε σαν σε κοιτούν;
Μήπως τα χείλη της, εχθροί και φίλοι της
φιλί σου δίνουνε και το ξεχνούν;

Ποιος καημός, ποιος καημός και ποιο μαράζι
το κορμάκι σου ταράζει και παραμιλάς.
Ποια φωτιά, ποια φωτιά και ποια θητεία
σου ‘χει δώσει την αιτία μόνος να μεθάς.

Μήπως τα μάτια της, γλυκά γινάτια της
που σε μαγεύουνε σαν σε κοιτούν;
Μήπως τα χείλη της, εχθροί και φίλοι της
φιλί σου δίνουνε και το ξεχνούν;