Θέλω τόσα να σου γράψω
πώς ν’ αρχίσω και τι να ξεγράψω;
πόσα δε σου έχω πει.

Γράφω λέξεις, σβήνω σκέψεις
ίσως και να μην τ’ αντέξεις
κι ας το έχεις φανταστεί.

Τώρα που σου είπα πως θα φύγω
το φοβάσαι να `σαι μόνος
σ’ άδειους τοίχους να μιλάς.

Θα μου πεις «θα φτιάξουν όλα, μείνε»
κι όχι πως με αγαπάς.

Δώσ’ μου φωνή
να σου το πω
δώσ’ μου ψυχή
να μην γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ
και κρύβομαι στο αντίο.
Δώσ’ μου φωνή
δώσ’ μου ψυχή
να μην γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ
και κρύβομαι στο αντίο

Στον καθρέφτη όταν κοιτάζω
με μισό πορτρέτο μοιάζω, τώρα
λείπει τ’ άλλο μου μισό.

Πώς να φύγω απ’ τη συνήθεια
όταν δεν μπορώ να δω στ’ αλήθεια
τον εαυτό μου μοναχό
δεν είσαι εδώ...

Δώσ’ μου φωνή
να σου το πω
δώσ’ μου ψυχή
να μη γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ
και κρύβομαι στ’ αντίο.

Βάζω το κλειδί στην πόρτα
κι ας ανάβω όλα τα φώτα
είν’ το σπίτι σκοτεινό.

Σκόρπιες λέξεις τώρα δε μετράνε
σ’ άδεια χρόνια απαντάνε
που γεμίσαμε κι οι δυο.

Φεύγω κι ας μου λες «θα φτιάξουν όλα»
φεύγω απ’ όσα αγαπώ.

Δώσ’ μου φωνή
να σου το πω
δώσ’ μου ψυχή
να μη γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ
και κρύβομαι στ’ αντίο.
Δώσ’ μου φωνή
δώσ’ μου ψυχή
να μη γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ
και κρύβομαι στ’ αντίο.

Φεύγω τώρα απ’ τη συνήθεια
φεύγω και για μένα ζω στ’ αλήθεια
φεύγω απ’ όσα αγαπώ...