Τι άρωμα, τι μέθη αυτή η λιακάδα!
Τα μάτια πριν τυφλώσει η σκοτεινιά
και πονεμένοι θρήνοι απ’ τον Καιάδα
δώσουν στον θάνατο άσχημη θωριά.

Πώς ξεψυχώ και λιώνοντας μόνος μου
αγκομαχώ, πηδώ στο σκοτάδι.
Τι σιωπηλά, πεθαίνοντας μόνος
εγώ και το φως.

Πού βρέθηκα, πώς με θωρούν χιλιάδες μάτια;
Πού βρίσκομαι, ούτ’ ένα φως, κραυγές μονάχα.
Πού `ναι οι θεοί που συγχωράνε;
Τα πόδια μου δε με κρατάνε

Το άψυχο κορμί μου αγκαλιάζω
Το χέρι σφίγγω με το χέρι μου
Μα σαν δεν νιώθω τίποτα ουρλιάζω
Δεν είναι ζωντανό το ταίρι μου

Πώς ξεψυχώ και λιώνοντας μόνος μου
αγκομαχώ, πηδώ στο σκοτάδι.
Τι σιωπηλά, πεθαίνοντας μόνος
εγώ και το φως.

Πού βρέθηκα, πώς με θωρούν χιλιάδες μάτια;
Πού βρίσκομαι, ούτ’ ένα φως, κραυγές μονάχα.
Πού `ναι οι θεοί που συγχωράνε;
Τα πόδια μου δε με κρατάνε