Μπήκε ένας ήλιος μες στο σπίτι και με ξύπνησε
μετά με οδήγησε σε κάτι έρημες ακτές,
έκαψε όλα μου τα ρούχα και με τύφλωσε,
άπλωσε γύρω μου κάτι παράξενες σκιές.

Μετά μου κόλλησε στα μάτια τηλεσκόπια,
είδα ηλιοτρόπια σε κάμπους μακρινούς
να στρέφονται στο φως σαν περισκόπια
γι’ αυτούς που θάφτηκαν από ασήκωτους καιρούς.

Για όλους αυτούς που ονειρεύτηκαν να ζήσουν
ένα ταξίδι μακρινό μα δεν προλάβανε αυτούς,
αυτούς που δεν προλάβαν να γυρίσουν
απ’ το ταξίδι που οι άλλοι ονειρεύτηκαν απλώς.

Ήρθε ένας άνεμος το απόγευμα και φύσηξε,
κάπου μακριά μουγκρίζαν κάτι μηχανές
κι όπως κυλούσε το τραγούδι τους με κοίμιζε,
κάτι μου θύμιζε, κάτι εικόνες απ’ το χτες.

Κάτι ανθρώπους που με κρύψαν όταν έβρεχε,
αίμα και δάκρυα πάνω στις σκεπές,
κάτι κορίτσια που με κύλισαν στα σύννεφα
όταν πατάγανε στη Γη με τα δρεπάνια οι θεριστές.

Όσοι κρυφτήκαν στα τριαντάφυλλα γλιτώσαν,
άλλοι πληρώσαν για κάθε αύριο με ένα χτες
μα οι θεριστές ποτέ κανένα δεν προδώσαν,
ξηλώσαν τ’ αγκάθια απ’ όλες τις καρδιές.

Ήρθε ένα σύννεφο το βράδυ και με τύλιξε,
πριν να προλάβω να σκεφτώ γέμισε η νύχτα αστραπές,
ώσπου να βρω κάτι να πω η νύχτα μίλησε,
η νύχτα είπε πως απόψε είναι νύχτα για ευχές.

Τα πλάσματα τριγύρω ησυχάσαν,
μόνο το δέντρο της σιωπής, το δέντρο της σιωπής
άπλωσε λίγο τα κλαδιά του και με φτάσαν,
είχαν τα λόγια που θα πω μέσα στα φύλλα του φωλιές:

Θέλω έναν ήλιο το πρωί πάνω απ’ τη θάλασσα,
έναν άνεμο το απόγευμα να διώχνει τις σκιές,
ένα σύννεφο το βράδυ, ένα σύννεφο
που οι κεραυνοί του να φωτίζουνε στα βράχια τις μορφές
όλων αυτών που ονειρεύτηκαν να ζήσουν
ένα ταξίδι μακρινό μα δεν προλάβανε αυτούς,
αυτούς που δεν προλάβαν να γυρίσουν
απ’ το ταξίδι που οι άλλοι ονειρεύτηκαν απλώς.

Αυτά είχα να τους πω όμως δε μίλησα,
μ’ άρεσε όπως την κοιτάζανε οι λύκοι από μακριά.
Αγκάλιασα τη νύχτα και τη φίλησα,
Ήτανε ωραία τα φιλιά...
Ήτανε ωραία τα φιλιά...
Ήτανε...