Στη γραμμή του ουρανού ένα κόκκινο τάσι
τέλος κι αρχή αόρατη στάση
γκάζια τυφλά μα εγώ δε προφταίνω
μήπως είσαι εντός κι έχω χάσει το τραίνο;

Το σινιάλο δειλό κι έχει πια ξημερώσει
στίγμα χλωμό σε αβέβαιη πτώση
τρέχεις παντού μα εγώ δε σε φτάνω
μήπως είσαι καπνός και τα λόγια μου χάνω;

Κάνε με να ’σ’ αγαπήσω βρές μιαν αφορμή
κάνε με να σ’ αγαπήσω
κι όπου θέλει άς βγει.

Μια κραυγή στο κενό σαν μικρός Δονκιχώτης
μή μου σκορπάς τα ίχνη της νιότης
κάνε μια ευχή πριν σβήσει το αστέρι
μήπως είσαι θεός μα κανείς δε σε ξέρει;