Σηκώθηκε και χόρεψε ζεϊμπέκικο στακάτο
και έκοψε τις ανάσες τους των πάνω και των κάτω.
Με δυο στροφές που έφερε, τη γη είχε μετρήσει
και στα σπαθιά τα χέρια του, αγγέλοι είχαν καθίσει.

Αυτός ο άντρας να ’τανε δικός μου,
θα ’ταν ο Μεγαλέξανδρός μου,
ήρωας, μύθος και Θεός μου,
η λεβεντιά αυτού του κόσμου.
Αυτός ο άντρας να ’τανε δικός μου.

Μοσχοβολάει παλικαριά το σάλτο του τ’ αντρίκειο,
μοιάζει Θεός που θύμωσε με του φτωχού το δίκιο.
Χτυπάει τη γη κατάστηθα μέχρι που να ματώσει
κι όσα του πήρε η ζωή, πίσω να του τα δώσει.