Με τα ρούχα μου μαλώνω και φωνάζω σαν τρελός,
επικίνδυνος για φόνο είμαι, λεν, και μανιακός.
Όποιος μου μιλάει τον βρίζω, για καυγά ζητάω αφορμή,
μη μου λέτε καλημέρα, σε κάλο δε θα σας βγει.

Είν’ τα νεύρα μου σμπαράλια και το μάτι μου θολό,
μα δεν ήμουν έτσι πάντα, κάτι μ’ έφερε ως εδώ.
Η ηχορύπανση να φταίει, έχει κάτι το νερό;
Μήπως είναι και τα νεύρα θέμα κληρονομικό;

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι η αιτία του κακού.
Δε θα είχα γίνει έτσι, αν πηδούσα πού και πού.

Όλο λες πως θέλεις χρόνο κι όλο το καθυστερείς,
πώς αισθάνομαι για σένα θέλεις να σιγουρευτείς.
Μάτια μου, σε ικετεύω, δεν αντέχω άλλο πια.
Ας αφήσουμε τα λόγια και τα προκαταρκτικά.

Η παλάμη μου με τρώει λίγο πριν να κοιμηθώ,
μα δεν ήμουν έτσι πάντα, κάτι μ’ έφερε ως εδώ.
Η ηχορύπανση να φταίει, έχει κάτι το νερό;
Μήπως είναι και τα νεύρα θέμα κληρονομικό;

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι η αιτία του κακού.
Δε θα είχα γίνει έτσι, αν πηδούσα πού και πού.