Ένα χαμόγελο ένα βλέμμα ένα σημάδι
μια φυσαρμόνικα που κλαίει στο σκοτάδι
σα ναυαγός ένα σινιάλο περιμένω
τα χρόνια φεύγουν μα εγώ στα ίδια μένω.

Χωρίς καβάντζα αγάπη φίλους και παρέα
τριγύρω οι άλλοι κολλημένοι στη κεραία
πώς να με ακούσουνε που άσυλο ζητάω
γι’ αυτό με βλέπεις και συχνά παραμιλάω.

Ένα σινιάλο και τίποτε άλλο
ένα σινιάλο μου είναι αρκετό
άσε τα λόγια και σβήσε το πλάνο
τα όνειρα δε θέλουν αρχηγό.

Σε αναζητάω σε ταξίμια ξεχασμένα
σε κάτι αζήτητα βιβλία σκονισμένα
στα σινεμά κάποιου ασπρόμαυρου χειμώνα
χαμένο πέναλτι στη λήξη του αγώνα.

Όπου να `ναι το τσιγάρο μου τελειώνει
μα εγώ εκεί γερά νυχτώνει ξημερώνει
παίζω τον ίδιο αριθμό κι ας μη μου βγαίνει
κι αν είμαι λάθος το σωστό δε μου πηγαίνει.