Πάνω από τριάντα χρόνια λόγια ηχογραφώ.
Ήμουν "Νέο Κύμα" έναν καιρό.

Πόθησα τον κόσμο σαν αχόρταγο παιδί.
Κάθε του αναγνώριση
για μένα ήταν γιορτή.

Μα όπως μεγαλώνουμε
κι όμορφα παλιώνουμε
θα `θελα η καρδιά μου να κριθεί
από τους δασκάλους μας
μικρούς μας και μεγάλους μας,
όσους προπαντός έχουν για πάντα κοιμηθεί.

Κι όταν καλή ώρα φεύγουν φίλοι και κοινό
και μονάχος μένω στο κενό
νιώθω να μου φέγγουν απ’ τις όχθες τις πλαϊνές
κάτι φαναράκια· των δασκάλων μου οι σκιές.

Φέγγουν οι αθάνατοι
σ’ ένα βυσσινί βαθύ, .
Χαίρε η ελληνίς ανατολή.
Κι από το σκοτάδι πλάι
η μορφή τους μας κοιτάει
και χαμογελάει βουρκωμένη, θεϊκή.

Βρήκα τ’ όνειρό σου σε γραμμές πολιτικές
μα το πήγα πέρα απ’αυτές

όπου μ’ οδηγούσε δίχως να το αντιληφθώ
η καταγωγή μου και η τέχνη που εξασκώ.

Κλείνει τώρα ο κύκλος κι είναι ο θάνατος πολύς,
θάνατος στη μέση της ζωής
και πονώ για σένα που ήρθε η ώρα να το δεις
δόξα είν᾿η ευθύνη της δικής μας αλλαγής.

Φτάσαμε στ’ ανείπωτα:
μη πετάξεις τίποτα.
Μας μεταμορφώνει μια πνοή.
Τώρα ένα παιδί αρκεί
να μας εντοπίσει εκεί,
κι όμορφος ο κόσμος, θα `ρθει πάλι να μας δει.