Και ξαφνικά εκεί που πήγαινα να σε πάρω αγκαλιά
αντί για σένα στο μαξιλάρι σου μπροστά
ένα γράμμα σου και πάνω τα κλειδιά
Πριν την αυγή πριν ξημερώσει και πριν καλά ο ήλιος βγει
σαν κλέφτης έφυγες κι εγώ έμεινα εκεί
να βασανίζομαι και να ψάχνω το γιατί

Κι έτρεχα να σε προλάβω έτρεχα
στα λιμάνια και στους δρόμους έτρεχα
πριν το καράβι φύγει των έντεκα

Σε δυο γραμμές σ’ένα γράμμα τι να μου πεις σε δυο γραμμές
όποιος φεύγει έτσι έχει μόνο ενοχές
πώς μπορούσες να κρύβεσαι έτσι μέχρι χθες
Δεν μπορείς μέσ’τα μάτια να με κοιτάξεις δεν μπορείς
θα’ρθει η μέρα που από μόνη σου θα δείς
σαν κι εμένα πως δε σ’αγάπησε κανείς

Κι έτρεχα να σε προλάβω έτρεχα
στα λιμάνια και στους δρόμους έτρεχα
πριν το καράβι φύγει των έντεκα