Αγάπες μου μεγάλες δε με βοηθάει η μνήμη μου,
Ξέχασα πολλά μα όχι και εκείνα που,
Εκείνα που έχω ζήσει, το σπίτι που μεγάλωσα,
Οι πρώτες μου αγάπες και οι φίλοι αυτοί που μάλωσα.

Ήμουν μικρός, μεγάλα ήταν τα έργα μου,
Μεγάλα όσο μεγάλη και του δάσκαλου η βέργα που
Μου `καιγε τα δάχτυλα μέσα στις παλάμες μου
Σημάδια σαν αυτά που `χω αφήσει στις αλάνες που
Έπαιζα με φίλους που δεν είχανε ονόματα
Και λέρωνα τα ρούχα μου με αίματα και χώματα.

Γύριζα στο σπίτι κι η μάνα μου με χτύπαγε,
Κι ο συχωρεμένος ο παππούς μου κρυφοκοίταγε,
Όταν είχα διάβασμα αλλού έτρεχε η σκέψη μου,
Παιχνίδι ήταν θυμάμαι η αγαπημένη λέξη μου
Αυτή κι άλλες πολλές που μ’ έμαθε ο γέρος μου
Κάθε φορά που θύμωνε ή έπαιρνε το μέρος μου
Θυμάμαι, θυμάμαι.

Και το τραγούδι μου, για σένα θα το πω
Που κλαις αδιάκοπα ένα χωρισμό
Με δάκρυ τ’ όνειρο το πλήρωσα κι εγώ
Κι όμως δεν έπαψα στιγμή να τραγουδώ.

Ναι λοιπόν δεν έπαψα τραγούδια μόνο έγραψα
Ξέθαψα στιγμές, γεγονότα φίλε ξέγραψα
Και έφτασε η στιγμή, για κάποια δικαιώθηκα
Και γι’ άλλα που δεν έφταιγα ολόκληρα χρεώθηκα

Πλήρωσα το τίμημα από το ξεκίνημα
Βρέθηκα αντιμέτωπος μ’ όλο το hip hop κίνημα
Γιατί ήμουνα αυτός που τόλμησα τ’ αλλιώτικο
Μ’ έναν δικό μου τρόπο λίγο πιο πειραιώτικο

Δεν κάνω επανάσταση απλά ζω σ’ άλλη διάσταση
Διάλεξα ρόλο και σενάριο στην παράσταση,
Άσταση σε μένα στο χαρτί μου και στην πένα
Και όσα μας πληγώσαν περασμένα ξεχασμένα

Σκύβω το κεφάλι, πάλι μόνος πάλι,
Πάλι νιώθω ευάλωτος και πίνω απ’ το μπουκάλι
Οι ανάσες πάλι στάζουν απ’ τα χείλη
Πάλι είμαι μόνος μπρος στης καρδιάς την πύλη
Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι...

Και το τραγούδι μου, για σένα θα το πω
Που κλαις αδιάκοπα ένα χωρισμό
Με δάκρυ τ’ όνειρο το πλήρωσα κι εγώ
Κι όμως δεν έπαψα στιγμή να τραγουδώ.