Η νύχτα λασπωμένο κρόσσι
το παρελθόν το `χει νεκρώσει
και μεις εξώλης και προώλης
σε γκρεμισμένες μητροπόλεις.

Βαθύ ποτάμι το μυαλό μας
κουβαλητής αρχαίας βρωμας
πολλές φορές το ρου του εκτρέπει
σ’ εκείνο που η καρδιά δε βλέπει.

Εξω από νόμους κι από μέτρα
πυξίδα κάναμε τη πέτρα
και ξεκινάμε κάθε βράδυ
για τα περίχωρα του Άδη.

Άνω οδός δεν μας απόμεινε,
πού είναι το έλεός σου, Ντόμινε;