Στου Λιλιμπάγια την πλαγιά
μια κουκουβάγια με γυαλιά
κούρνιαζε μέσα στα κλαδιά
κι όσο βραδιάζει και σκοτεινιάζει
όλο και βγάζει την κραυγή της ανίας,
της αϋπνίας και της μοναξιάς:

Άου Βάου Κουκουβάου.
Άου Βάου Κουκουβάου.
Άου Βάου Κουκουβάου.

Στριφογυρί γυρίζει η γη
και ξυπνητός ως την αυγή,
βγάζω κι εγώ συνεχώς
την κραυγή της μοναξιάς:

Άου Βάου Κουκουβάου.
Άου Βάου Κουκουβάου.
Άου Βάου Κουκουβάου.