Χρόνε, απ’ το μαύρο σου το διάβα όλα μαραίνονται
μα δε μαραίνονται οι πρώτες συγκινήσεις
και στο τελάρο σου απ’ τη σκέψη μας υφαίνονται
με τη βελόνα του ονείρου οι αναμνήσεις

Όλα μαραίνονται, χλωμιάζουνε και σβήνουνε
κι όσα απομείνανε Πλακιώτικα μπαλκόνια
τις τελευταίες τους στιγμές θλιμμένα αφήνουνε
γερμένα τ’ άμοιρα κι εκείνα από τα χρόνια

Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παλιά
να ξανάνθιζε η γριούλα αμυγδαλιά
οι αυλόπορτες ν’ ανοίξουν οι βαριές
ν’ απλωθούνε της γαζίας οι ευωδιές

Και στην Πλάκα που την έχ’ η Αθήνα κόρη της
να ξυπνήσουν οι παλιοί οι κανταδόροι της
και να τρίξουν κάποιες γρίλλιες στης νυχτιάς τη σιγαλιά
αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παλιά

Πάει η παλιά μας η Αθήνα, πάει χάθηκε
σαν μια γριούλα έχει τώρα πια ζαρώσει
κι η στερνή περικοκλάδα της μαράθηκε
γιατί δεν βρήκε ένα τοίχο να σκαλώσει

Πάει η καντάδα που στην Πλάκα μας γεννήθηκε
σβήσανε πια τα σολ μινόρε τα δειλά μας
κι η κιθάρα σκονισμένη λησμονήθηκε
σε κάποιο τοίχο με σπασμένα πια τα λα της