Γιατί ενόμιζ’ ο φτωχός
ότι πελάτης μοναχός
ήταν αυτός μέσ’ της καρδιάς της
την ταβέρνα

Έπινε μια γουλιά γουλιά
τα κατοστάρια τα φιλιά
κι έλεγε μεθυσμένα
κέρνα κι όλο κέρνα

Μα η ταβέρνα της καρδιάς της
όταν κλείσει
ότι να πει
δε θα ξαναμεθύσει

Κρασί
κανείς όσο να πιει
αν τύχη ν’ αγαπάει
ή όποιοδήποτε πιοτό
όσο και να `ναι δυνατό

Βαρέλια και να καταπιεί
ποτέ του δε μεθάει
όσ’ όταν πίνει σαν μπεκρής το κοκκινέλι
των χειλιών κάποιας μικρής

Αν και οι φίλοι του `χαν πει
πως όταν γίνεται στουπί
εδώ κι εκεί καμιά φορά
παραπατάει

Αυτός της λέει πιες κι εσύ
απ’ της αγάπης το κρασί
ώσπου ζαλίζεται
μετά τον απατάει

Σε ξένες άγνωστες ταβέρνες
τώρα πάει
και σ’ ένα κλάμα όταν πιει
ξεσπάει