Τι θα μετρήσω απόψε γυμνός
μονάχος αντίκρυ στο χρόνο,
τί θα ’χω χάσει τη νύχτα, αυτός ξέρει μόνο.

Μέσα στο σώμα μου μία σχισμή
γεννάει ρυτίδες και λάθη.
Έκλυτος βίος, ερώτων σεισμοί και πάθη.

Ο χρόνος μου δίνει αυτή τη στιγμή
κι αμέσως μετά μου την παίρνει
ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή
μαζί του με σέρνει.

Και τι να ’ναι τώρα οι έχθρες γι’ αυτόν
αυτός που τα πάντα δαμάζει
ποιο είναι λάθος και ποιο το σωστό ...... χλευάζει.

Κρατάει στα χέρια του το παρελθόν
γνωρίζει καλά ιστορία,
αρχή και το τέλος κάθε ’ισμών’ ...... μωρία.

Ο χρόνος μου δίνει αυτή τη στιγμή
κι αμέσως μετά μου την παίρνει
ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή
μαζί του με σέρνει.

Αν μπει στη ζωή μου τελεία,
γι’αυτόν θα είναι απλά ένα κόμμα,
αλλάζει στο μέλλον και στο παρόν ...... το χρώμα.

Οι σύντροφοι μένουν συχνά σιωπηλοί
η δίψα τους σκίζει το στόμα,
δεν ξέρουν, δεν βλέπουνε την απειλή ...... ακόμα.

Ο χρόνος μου δίνει αυτή τη στιγμή
κι αμέσως μετά μου την παίρνει
ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή
μαζί του με σέρνει.