Αχ μωρέ σεβντά, αχ καρασεβντά,
πως μ’ έχεις καταντήσει το μαύρο,
αχ πως μ’ έχεις καταντήσει.

Αχ εικοσιδυό χρονών παιδί
στα μαύρα μ’ έχεις ντύσει το μαύρο
αχ στα μαύρα μ’ έχεις ντύσει.

Ωρε σεβντάδες ηταν δώδεκα,
ήταν κι ένας περίσσιος το μαύρο
αχ ήταν κι ένας περίσσιος.

Αχ από σεβντά δεν ήξερα,
δεν ήμουν μαθημένο το μαύρο
δεν ήμουν μαθημένο.

Ωρε και τώρα που αγάπησα,
βρέθηκα μπερδεμένο το μαύρο
αχ βρέθηκα μπερδεμένο.

Αχ σεβντά μου αχ σεβντά μου,
δεν σε χόρτασε η καρδιά μου.

Τον σεβντά μου ν’ αποκτήσεις
και ζουρλή να καταντήσεις.