Ποιος είπε στα φαντάσματα να σπρώξουν στο κρεβάτι
τη πρώτη μου αγάπη να μου απολογηθεί
γιατί μεσ τα χαλάσματα σαν άμμος της ερήμου
την έξοδο κινδύνου δεν μπόρεσε να βρει.
Γυμνό καρφί η ανάμνηση πικρή οφθαλμαπάτη
πατάει σε μια νάρκη προτού να εκραγεί
ο πόθος πιάνει κόκκινο χορεύει με τη δίψα
πάνω σε άδεια πίστα πώς να απογειωθεί.

Τα καλοκαίρια είναι μικρά και οι χειμώνες μόνοι
τα δάκρυα στο μπαλκόνι κυλάνε πιο καυτά
κι’όσα πολύ αγάπησες ...κάτω από το σεντόνι
τα δάκρυα στο μπαλκόνι στεγνώνουν πιο αργά.

Κλαίει καίει και κλαίει
το τσιγάρο στο τασάκι διπλωμένο
κλαίει καίει και κλαίει
μανταλάκι σ’ένα σύρμα σκουριασμένο.

Κορμί σε άγρια χίμαιρα σπουργίτια μες το χιόνι
και στρώνει και ξεστρώνει το άρωμα η σιωπή
τα κύτταρα ορκίζονται μα ο θίασος τελειώνει
κι η φλόγα όταν λοιώνει μακραίνει απ’το κερί.