Σαν την "Ενάτη" του Μπετόβεν θ’ ακουστεί νότα τη νότα
ο αμανές των ηττημένων, μια νέα μοίρα θα στραφεί
και θα νοιαστεί να καταγράψει τις ποινές των πεπρωμένων.

Τρία Απολώνια οραματίζεται το φως, χάσμα από χάος
της Κνωσσού θεμέλιο σώμα κι άσπιλη δόξα ο κρυφός σοφός
τροφός που εχρονοκύλησε από το σύμπαν ως το χώμα.

Φωνή απάλια ακουσμένη στο κερί, χορδή από ζέβρα
καμωμένη από τεχνίτη, θυμίζει θαύμα από το νου του Γκαουτί,
ρεμπέτη λόγο από χρυσό κι από μαγνήτη.

Πούθ’ έρχεσαι;
Απ’ την Αλαμάνα.
Πού πας;
Στην Κούβα, στην Αβάνα.
Ποιον αγαπάς;
Τον ολοένα.
Πώς τον λεν;
Ίλιγγο Senna.

Μείγμα πηκτό, πόλεμος καίει τον αργαλειό πάντα
που υφαίνει σιωπηλά η Πηνελόπη, τ’ άγιο κι απαράβατο
με το καθημερνό σαν σέρνει ο γυπαετός την αντιλόπη.

Φωλιά Απριλιάτικη στου κόσμου τη σκεπή η κάβα της Επανωμής
κι η καραβίδα, το απόσταγμα η σκλόπα η γιαγιά θα μας το πει
κι ο ύπνος χαίρεται βαθιά στην τυραννίδα.

Πούθ’ έρχεσαι;
Απ’ την Αλαμάνα.
Πού πας;
Στην Κούβα, στην Αβάνα.
Ποιον αγαπάς;
Τον ολοένα.
Πώς τον λεν;
Ίλιγγο Senna.