Έχει σκαλώσει στο μπουφάν το φερμουάρ σου
και από πίσω κάτι αδέσποτα σκυλιά
μπορεί να τρέχουν να μυρίσουν το άρωμά σου
μα εσύ τους έριξες μπαγιάτικη ματιά.

Έχει ζαρώσει στο μακό η αναπνοή σου
κάποιες αφίσες σου τη πέφτουνε ψυχρά
ίσως να βλέπουν σαν κολώνα το κορμί σου
αυτές ξεκόλησαν μα εσύ θέλεις δουλειά.

Η φίλη μου η Δανάη τρελαίνεται και πάει
το μύθο προσκυνάει και πίσω της κοιτάει
η φίλη μου η Δανάη καρφώνεται σκορπάει
δε ξέρει να αγαπάει και το όνειρο τρυπάει.

Στα χείλια πέτρινο χαμόγελο σβισμένο
σα πρωϊνό Δευτέρας μέσα στο μετρο
κι’αν βλέπει ο μπάτσος το ηθικό σου ανεβασμένο
είναι που έπιασες σαράντα πυρετό.

Πυκνή ομίχλη το ρεζερβουαρ σου άδειο
σε σημαδεύει της λεωφόρου η γραμμή
κι’αυτό το μπλουζ με τα παράσιτα στο ράδιο
σου ξεδιπλώνει ένα παράπονο βαθύ.

Χτυπάνε αλαρμ και σου ζητάνε εξηγήσεις
γιατί μπλοκάρει το μπουφαν σου τη στιγμή
που είσαι έτοιμη το μύθο να ξεσκίσεις
μα τελικά μένεις μονάχα εσύ γυμνή.

Για να γλιστρήσει το φερμουαρ βρές ένα στίχο
βάψε το δάκρυ σου με κόκκινη μπογιά
κι’άστο να γράψει φρέσκο σύνθημα στο τοίχο
’’σπάσε το μύθο σου με το όνειρο αγκαλιά’’.

Η φίλη μου η Δανάη το μύθο της χαλάει
και παίζει και γελάει και το όνειρο κρατάει
η φίλη μου η Δανάη κανένα δε ρωτάει
το μύθο της σκορπάει κι’αρχίζει να αγαπάει
η φίλη μου η Δανάη με το όνειρο τραβάει
το μύθο της ξεχνάει και πίσω δε κοιτάει.