Γεια σου Γιοβάν Τσαούση με την πενιά σου!

Είμαι πρεζάκιας μάθε το μα όπου και αν πάω
όλοι φύγε με λέγουνε νομίζουν θα τους φάω.
Με βλέπουν και σιχαίνονται μα γω δυάρα δε δίνω
την πρέζα μόνο να τραβώ και ότι θέλει ας γίνω.

Μεσ’ το βαγόνι κάθομαι για σπίτι δε θυμούμαι
κι ένα τσουβάλι βρωμικο το στρώνω και κοιμούμαι.

Τα ρούχα μου ελειώσανε φάνηκε το κορμί μου
η πρέζα με φαρμάκωσε τελείωσ’ τη ζωή μου.

Χαρμάνης όταν κάθομαι πως σκέφτομαι την πείνα
σα μαστουρώσω βρε παιδιά δική μου ειν’ η Αθήνα.

Σαν αποθάνω φίλε μου έρχετ’ αστυνομία
με κάρο σκουπιδιάρικο και κάνει την κηδεία.

Γεια σου Αντώνη μου λεβέντη!